Voorlopen, een eerbetoon van bewegen en stilstaan
Onlangs liep ik voor de rouwwagen uit toen we met een overledene vertrokken vanaf haar zorginstelling. We gingen onderweg naar de begraafplaats waar het laatste afscheid plaats zou plaatsvinden. Het huis waar mevrouw tot voor kort had gewoond was vlakbij. We maakten met de rouwstoet een kleine omweg zodat we letterlijk en figuurlijk stil konden staan bij juist die plek waar mevrouw ruim 40 jaar had gewoond. Na een kort moment van stilstaan bij haar woonhuis, vervolgden we de rit en liep ik nog altijd voor de auto uit tot aan het einde van de straat. Toen stapte ik in en reden we verder. De nabestaanden zaten in de auto’s erachter en zo reed de stoet met familie liefdevol mee. Na afloop van de begrafenis kwam haar zoon naar mij toe en zei “Patty-Lou, ik was ook zo geroerd dat je steeds voor de auto uitliep, doe je dat altijd”? Het antwoord is “ja” en ook als het regent. Wanneer een overledene ergens vandaan vertrekt met rouwvervoer, welk vervoer dat ook is, is het eervol om dat te doen. We noemen dat ‘voorlopen’ en het is een eerbetoon aan de overledene. Een ode aan het leven dat ooit in beweging was, dat altijd op een bepaalde manier zal blijven in herinnering en het staat symbool om even bij stil te staan bij wie hij of zij was.
