Waarom koffie met cake bij uitvaarten?

Waarom koffie met cake bij uitvaarten?

Delen
Delen
Delen
Delen
Delen

De geschiedenis van koffie met cake, " Doodsbrood " tegen de wankele beentjes

Team getijden houdt erg van tradities en rituelen. Al was het maar omdat nagenoeg alle verhalen rond tradities en rituelen betekenisvol zijn. Zo liet ik me onlangs weer eens het verhaal vertellen over de oorsprong van een oude traditie: Het verhaal  van koffie met cake bij uitvaarten. 

Ik zat in Volendam met een oudere heer op een bankje. Beiden staarden we over het water. Mijn hond schinkelde om ons heen. De man, een keurige heer, had een prachtig pak aan, stemmig zelfs.  “Dag mevrouw”, sprak hij keurig. Ik begroette hem terug en maakte een compliment over zijn keurige kleding. “Ach mevrouw, ik heb de leeftijd bereikt dat ik te vaak bij begrafenissen ben. Daar hoort wat mij betreft mijn nette pak bij. Het valt me wel steeds zwaarder om mijn vrienden gedag te zeggen”. Ik vertelde hem dat ik dat in mijn vak vaker hoor. Dat het steeds lastiger wordt om afscheid te nemen van de mensen met wie je zoveel jaren een leven hebt opgebouwd. We spraken hier verder over en mijnheer kon prachtig vertellen. Hij deelde ook dat hij ooit drager was bij een dragersgilde van de kerk. “Ach, en weet u, mensen weten dit niet meer, maar vroeger werden we dan opgeroepen om iemand van huis naar de kerk te dragen en daarna te begraven op de naastgelegen begraafplaats. Nou, dat deed je dan gratis. Nou ja, gratis…. In de kroeg kregen we dan voorafgaande aan de uitvaart nog een glaasje …of twee, drie.” Hier stopt hij even met zijn verhaal, kijkt mij aan met een glimlach en knipoogt voor hij zijn verhaal vervolgt “Nou, u kunt zich misschien wel voorstellen dat tegen de tijd dat we weer moesten tillen, we al wat wankel op de beentjes stonden. Dan moesten we vaak nog best een eindje tippelen met de kist op een draagbaar van stalen buizen. Nou, ik kan u zeggen dat dat niet meeviel. Om ons een handje te helpen zorgde de kosteres dat we koffie met cake kregen. Suiker en cafeïne dus. En omdat ze altijd teveel maakte, knabbelde iedereen er uiteindelijk van mee. U zou kunnen zeggen dat deze combinatie min of meer uit nood was geboren”. 

 
Terwijl hij zijn verhaal afrondt, zie ik de pretlichtjes in zijn ogen komen. “Nou, en daarom noemden wij het altijd “doodsbrood”, maar ja, zo mogen we het geloof ik niet meer noemen”, sloot hij gniffelend af, terwijl hij zijn hoed pakt, op zijn hoofd zet en zegt “Dag mevrouw, het was mij een waar genoegen met u te hebben gesproken. Goedendag”.  Ik kon dit oprecht beantwoorden met “Mijnheer, het genoegen was geheel aan mij,  dank u wel”.
 
Facebook
WhatsApp
Twitter
LinkedIn
Pinterest