Maar hoe houden jullie dit werk toch vol? Een mooie vraag die we regelmatig krijgen.
Ikzelf kan me nog goed herinneren dat een lieve collega mij, toen ik in het uitvaartvak begon 19 jaar geleden, tegen mij zei “Je moet het vooral niet allemaal gewoon gaan vinden. Kom zo nu en dan bij me langs om me te vertellen hoe je dag was”. Adrie Kloosterman was die kanjer. Hij begreep als geen ander dat ons vak iets van ons vraagt dat absoluut aandacht verdient. Voor de nabestaanden en voor onszelf. En zo kwam het dat ik zo nu en dan met hem belde. Bijvoorbeeld wanneer ik in die korte tijd met heftige situaties te maken kreeg. Situaties waarbij je dan ook met collega- overledeneverzorgers goed moest overleggen wat er nog mogelijk was aan opbaren. Welke reconstructieve acties kunnen worden genomen zodat de nabestaanden nog afscheid kunnen nemen. Kunnen we ‘desnoods’ alleen nog een hand opbaren? Maar ook de uitvaarten die me persoonlijke raakte, omdat ze me deden denken aan mijn eigen vader. Ik was bezig met mijn vak en troostte me met de gedachten dat we met een team er alles aan deden om er voor de nabestaanden te zijn. De overledene was er immers niet meer. En toch…..
Er zijn echter voldoende situaties waar wij in ons vak mee te maken krijgen: een opgebaard kind waar je dagelijks ‘de controle’ bij doet en de volgende details van de uitvaart bespreekt met murw-geslagen ouders. En dat terwijl jij misschien wel kinderen in dezelfde leeftijd hebt.
De overledene die al een aantal dagen in het water ligt of de collega’s die zich al die maanden ontfermden over de slachtoffers van de MH17. Wanneer je dagelijks te maken krijgt met verhalen en situaties die gaan over onze kwetsbaarheid is het niet meer dan normaal dat je er toch over kunt praten. In ons vak kan dat doorgaans niet met vrienden en bekenden, is ook mijn ervaring. Als je het erover wilt hebben, doen wij dat het liefst als team, vakprofessionals. Waardevolle mensen die aan een half woord genoeg hebben om te herkennen waar je je bevond in die specifieke situatie rond een overlijden.
We willen soms ook gewoon ons verhaal in vertrouwelijkheid kunnen doen en dat is genoeg.
Uitvaartzorg gaat wat mij betreft over zorg onze klanten, maar ook over zorg voor elkaar.
Patty-Lou Leenheer | Getijden Uitvaartzorg
